Wekelijkse markt, geen traditionele markt maar eentje met oude ambachten en allerhande kunstzinnigheden

Reptielenshow in het hotel: niet echt een show maar eerder een infomoment en fotoshoot

Boerderij ingericht als museum en waar je je kan inleven in een rol als boer in het vroegere Lanzarote.

Monument van de lokale kunstenaar César Manrique Het is een eerbetoon aan de tradities van Lanzarote en de vele beroepen die hier uitgevoerd werden en soms nog worden.  De meningen over dit kunstwerk zijn verdeeld sommigen menen er een boer met ezel en dromedaris in te herkennen, anderen zien in het kunstwerk een symbool voor vruchtbaarheid en menselijke kracht. Centraal op het eiland Lanzarote staat een vijftien meter hoog sculptuur van César Manrique: "Monumento al Campesino". Het monument staat al sinds het jaar 1968 bij een kruising bij het dorp Mozaga.

Huis wat Manrique voor zichzelf heeft ontworpen en uitgehouwen in lavagesteente. In Tahiche vond Manrique de plek waar hij na zijn terugkeer op het eiland in 1968 een huis wilde bouwen. Het was een stuk lavagrond. Al snel ontdekte bij dat er zich binnen het kavel vijf grote lavabellen bevonden. Deze vijf bellen vormden de basis voor zijn nieuwe huis. Er zijn prachtige ruimtes van gemaakt die door middel van gangen en trappen met elkaar verbonden zijn. De manier waarop hij zijn huis gebouwd heeft is zeer smaakvol en met respect voor de omgeving te noemen. Het voormalige huis van Manrique is sinds zijn dood in 1992 te bezoeken door toeristen en andere geïnteresseerden. Behalve een voormalige woning is de Fundación César Manrique ook een museum. Hierin zijn natuurlijk werken van César Manrique zelf te bewonderen, maar ook stukken uit de privé-collectie van Manrique. Zo kun je hier werken van Miró, Tàpies en Pablo Picasso bewonderen. Aan het eind van de wandeling door het huis kun je in de museumshop boeken kopen met daarin het werk van Manrique of souvenirs waarin kunst van Manrique verwerkt is.

De dierentuin heeft een Texaans thema en verwijst daarmee naar de stichting van San Antonio door kolonisten afkomstig van Lanzarote. Er zijn verschillende shows te bezien en als je het een beetje bekijkt en er op tijd bent kan je ze allemaal meepikken. Ik vond het park nogal prijzig.

Mirador del Río is een uitzichtspunt op Lanzarote. Het bevindt zich op 475 meter hoogte. Het werd in 1973 ontworpen door de kunstenaar César Manrique met medewerking van Jesús Rafael Soto en de architect Eduardo Caceres. Vanuit mirador del rio heb je een prachtig zicht op La Graciosa een klein eilandje dat ook nog tot Lanzarote behoort.

Jameos del Agua is gelegen in het lavaveld van Monte Corona. Het maakt deel uit van een lavatunnel die vanaf de vulkaan en de Cueva de los Verdes tot onder de zeespiegel reikt. In het blauwe meer leeft een albinokreeft. Het blinde beestje komt normaal gesproken niet op plekken zo dicht tegen het aardoppervlakte voor. Het normale leefgebied van deze kleine schaaldieren ligt normaal honderden meters dieper. Jameos del Agua is een van de zeldzame plekken op de wereld waar je de albinokreeft in het wild kunt zien zonder dat je daarvoor de diepte in hoeft. Vanwege de kreeften mogen er geen muntjes in het water gegooid worden. Behalve dat dit ter bescherming van de beestje is, zorgt het er meteen voor dat het ondergrondse meer haar natuurlijke uitstraling behoudt. Groot zijn deze albinokreeftjes niet, ze zijn ongeveer 1cm. Bij de uitgang van deze grot is er een prachtig zwembad

De Cueva de los Verdes is een grottenstelsel met een lavatunnel. De grotten werden vroeger gebruikt om te schuilen tegen piraten en andere vijanden. Cueva de los Verdes telt ongeveer zeven kilometer aan grotten en gangen en mag je niet zonder gids betreden. De naam heeft overigens niets met de kleur groen te maken, wat sommige mensen denken door het woord "Verdes". de grotten zijn in de zestiende eeuw privé-eigendom geweest van de familie Verdes. De verschillende mineralen die je kan zien in deze grot zijn magnifiek en vormen een mooi kleurenpallet. Spoiler alert! Lees niet verder als je de grotten wil gaan bezoeken. Optische illusie. De laatste ruimte die bezocht wordt is de grot die je veel op foto's ziet. In deze grot kijk je een enorme diepte in. De gids vraagt aan alle mensen die de rondleiding volgen om absoluut de eerste minuten niet te fotografen of te filmen. Vervolgens haalt de gids iemand uit het publiek en vraagt hem of haar om een steen hard de diepte in te gooien. Tot verbazing van het toekijkende publiek wordt de steen op een wateroppervlakte gegooid in plaats van de diepte in. Vervolgens legt de gids uit hoe het komt dat je een diepte lijkt te zien. Dat komt omdat er in de grot geen wind staat. Hierdoor is het wateroppervlak zo glad als een spiegel. Door verlichting op een bepaalde manier op te stellen wordt het plafond weerkaatst in het water. Hierdoor lijkt het alsof je de diepte inkijkt, maar sta je gewoon naar een ongeveer 25 tot 30 centimeter diepe plas water te kijken. Als bezoekers voordat de grap uitgehaald werd wel foto's hadden gemaakt, dan hadden ze door de weerkaatsing van de flits kunnen zien dat het geen diepte maar een waterspiegel was. Na de uitleg heb je volop de kans om alles te fotograferen.

Bij het dorp Guatiza kun je het allerlaatste project van César Manrique bezoeken: Jardín de Cactus. Deze cactustuin is aangelegd in een oude steengroeve. Het feit dat het de tuin in een oude steengroeve aangelegd is zorgt ervoor dat de cactussen beschut liggen/staan tegen de harde wind die over het eiland waait. Wie de cactussen ziet die begrijpt dat deze planten gevoelig zijn voor wind. Hun stekels kunnen de cactussen dan misschien wel tegen plantenetende dieren en nieuwsgierige mensen beschermen, tegen de harde wind zijn vooral de hogere cactussen niet zo goed bestand. Het bevindt zich een meter of tien onder het aardoppervlak. Dat komt omdat hier een kuil ontstaan is door het afgraven van woestijnas. Rondom het centrale veld zijn enkele terrassen aangelegd. In de tuin staan duizenden soorten cactussen die van over de hele wereld afkomstig zijn. Hoewel de meeste cactussoorten in het wild niet op Lanzarote voorkomen, gedijen ze uitstekend in Jardín de Cactus. Dat komt dankzij het vrij droge en warme klimaat dat Lanzarote kent. Of je nou wel of niet van cactussen houdt, de tuin is zo fraai aangelegd dat het alleen daarom al optisch aangenaam is.

Nationaal Park Timanfaya of Montañas del Fuego is een natuurgebied op Lanzarote, het gebied bestaat uit een uniek vulkanisch, "maan" landschap. Dit landschap ontstond door een vulkaanuitbarsting in 1730. Onze eerste stop is een ritje op een dromedaris. Niet zo goedkoop maar zeker de moeite waard als je dit nog nooit hebt gedaan. Wij hebben er alvast van genoten en veel gelachen. Na ons ritje op de dromedaris trekken we door per auto naar de vuurbergen of Montañas del Fuego. Bussen krijgen voorrang en maar mondjesmaat worden de auto's toegelaten. Dit omdat er bijna geen parkeerplaatsen zijn en enkel als een auto vertrekt kan een andere auto de plaats innemen. Wij hebben zeker 2u staan aanschuiven. Ondertussen kan je die tijd natuurlijk gebruiken om van het landschap te genieten. Wij hebben ons snel bij een groep kunnen aansluiten zodat we niet veel tijd verliezen en ook van het spektakel kunnen genieten. Als eerste komen we bij een man terecht die met een schop wat steentjes uit de grond haalt en deze aan de toeristen geeft. Ze zijn gloeiend heet en niet van de zon want de bovenste laag werd eerst weggehaald. Wanneer we wat verder wandelen zien we een metalen buis die in de grond steekt en rond deze buis werd wat stro gelegd, op een minimum van tijd stond het stro in brand. Net voor het restaurant heeft men ook nog wat metalen buizen in de grond gemaakt. In deze gaten wordt een emmer water gegoten en 3 tellen later vormt er zich een geiser. Wanneer we van al dit leuks genoten hebben is het de hoogste tijd om iets te gaan drinken maar voordat we in het restaurant binnenkomen moeten we voorbij een grote rooster met vlees op liggen. Men maakt hier gebruik van de nog actieve vulkaan om te barbecueën.

Een van de tien oudste bodegas in Spanje, produceert de vlaggenschip wijn van het eiland Lanzarote sinds de late achttiende eeuw. Met een kleine familie wijngaard in vulkanische bodem en waarvan de oogst met de hand wordt gedaan.U kunt een bezoek brengen aan de wijngaard en een wijnmuseum. Bodegas El Grifo produceert wijnen van Malvasia rassen in drie versies: droge, semi-zoet en zoet, en Listan zwart, roze, rood, brut en Moscatel. Het produceert ook beperkte hoeveelheden van hun wijnen onder het zegel van Reserva de la Familia. Alle producten van El Grifo worden verkocht bij de bodega winkel, waar je ook een verzameling van kunstwerken vindt in verband met de wijnwereld. In de toegangsprijs wordt een wijndegustatie van een glaasje aangeboden. Elk van ons heeft een andere wijn gekozen zodat we er toch enkele konden proeven. Nadien hebben we ook een prijsbeest mee naar huis genomen, een zoete malvasia wijn die bekroont was met de Bacchusprijs.

Gelegen aan de westkust. Het dorp El Golfo is een toeristische trekpleister dankzij de bijzondere rotsformaties die er te zien zijn: de steile vulkanische rotswanden aan de kust en een klein groen meertje, het Lago Verde. Het meertje wordt gevuld door ondergronds zeewater en de groene kleur van het meertje wordt veroorzaakt door algen. In de rotswanden zie je soms kleine groene steentjes dit is Olivine een mineraal dat men op verschillende plaatsen in Lanzarote vind. Juwelen met olivine kan je praktisch op heel Lanzarote kopen.

De vertaling is kokende water. De kliffen bestaan uit lavagesteente, waarin in de loop der jaren grotten zijn ontstaan. Deze grotten liggen gedeeltelijk onder water. Wanneer de golven met al hun kracht deze grotten inslaan, leidt dit tot een spectaculair gezicht. Het meest indrukwekkend is dit schouwspel, wanneer de zee wild is. Over de klippen lopen vele paden en op diverse plekken zijn gaten waardoor u de onderliggende grotten en de speling van het zeewater kunt zien. Behalve een lust voor het oog, zullen ook uw oren getrakteerd worden op klanken die ze niet vaak gehoord hebben. Zeker wanneer het slechter weer is zullen de golven een geweldig lawaai maken wanneer ze tegen de kliffen en de ondergrondse grotten slaan.

Voordat je ook nog maar denkt het strand op te kunnen is de weg afgesloten en dien je te betalen. De kust rondom Punta de Papagayo is vrij ruig. Hier zie je vooral kliffen waar de stranden tussen liggen. Een aantal van de stranden liggen daarom heerlijk beschut in baaien. Dit zorgt ten eerste voor een natuurlijke bescherming tegen de wind. Ten tweede zorgt het voor de nodige hoeveelheid privacy. Niet voor niets dat daarom juist deze stranden zo populair zijn onder nudisten. De stranden zijn ook uitermate geschikt voor gezinnen met kinderen. De stranden lopen vrij geleidelijk af de zee in. Voor kinderen een waar zwemparadijs. Het kristalheldere water maakt het plaatje compleet. Waar je wel rekening mee moet houden is dat er vrijwel geen voorzieningen op de stranden te vinden zijn. Douches, toiletten en plekken waar je iets te eten of drinken kunt halen kun je op de meeste stranden vergeten. Er zijn wel twee restaurants, maar daar kan het erg druk zijn en vanaf een aantal stranden ben je echt wel even onderweg voordat je er bent. Wat je op de stranden tevergeefs zult zoeken zijn ligbedden of parasols om te huren en badmeesters. Eén van deze stranden heet daadwerkelijk Papagayo. De omringende stranden hebben als groep dezelfde naam gekregen. Dit is gekomen omdat men het in de volksmond het altijd over de Papagayo stranden had, ook als men één van de andere stranden bedoelde. De stranden die tegenwoordig onder de noemer Papagayostranden vallen zijn: Playa de Mujeres, Playa de las Ahogadoras, Playa del Pozo, Playa de la Cera, Playa de Papagayo, Playa Caleta del Congrio en Playa de Puerto Muelas. Wij hebben daadwerkelijk het strand met de naam Papagayo bezocht.

Veel toeristen rijden het dorp door zonder er te stoppen. Waarschijnlijk weten ze niet wat ze missen, anders zou men zeker wel eventjes de auto parkeren en minstens vijf minuutjes uittrekken om te genieten van het prachtige uitzicht dat je hebt vanaf het uitzichtpunt Mirador de Femés. Je kijkt van hieraf uit over de Rubicónvlakte. Naast het uitzichtpunt ligt restaurant-bar Balcon de Femés. Het terras van dit restaurant kijkt ook uit over de Rubicónvlakte en de daar achter gelegen Atlantische Oceaan. Ook kan je hier verschillende wandelingen aanvatten maar dit hebben wij na een drukke dag niet meer gedaan.

Dierentuin waarvoor je eigenlijk te veel betaalde toen wij er waren in 2008 (14eruo per volw). Wel zaten de vogels in grote kooien en de volière is een van de grootste van Europa. Ik vond dit niet echt een aanrader maar ondertussen is het park wel overgenomen door een andere eigenaar en zou het weer wel attractief kunnen zijn.

Is een 18e-eeuws vestingwerk in Arrecife. Het werd in de periode 1776-1779 aangelegd in opdracht van Karel III van Spanje. Het bevindt zich op de steile kust op een halfeiland, Cueva de Inés.

In 1974 werd Castillo de San José door de kunstenaar César Manrique omgevormd tot een museum (Museo Internacional de Arte Contemporáneo). Foto's nemen is dan ook verboden.

Gesloten op zondag. Wel hebben we leuke foto's kunnen maken aan de buitenkant van het kasteel met de kogelbrug en zijn kanonnen. Gluren door het sleutelgat heeft geen enkele zin je ziet er niets door.

Vandaag niet veel gedaan buiten de auto terug inleveren en wat gaan zwemmen

Nog enkele laatste standwandelingen en foto's gemaakt, verder niet veel ondernomen.